Auteur: Jelle Bijlsma (pagina 2 van 2)

Maandag 8 augustus

Vanmorgen word ik tot mijn grote verbazing wakker naast Jeffry en andersom natuurlijk ook. Daarna naar het ontbijt. Dit bestaat uit: thee, ei, jam, broodjes, muesli, honing, ananas, banaan, appel en melk. Onze spullen kunnen we hier in het gastgezin achterlaten omdat we hier vanavond weer terugkomen om te slapen. Om 9 uur Rwandese tijd (dus half 10) rijden we weg.

Ervaring van het helpen groep 1 van Wiebe:

We gaan gesplitst in twee groepen naar een huis toe waar we helpen om het dak af te bouwen. Aan het dak afbouwen kunnen we niet zoveel doen, omdat er voldoende werklui rond lopen. Wij besluiten om de kinderen uit de buurt te vermaken. We leren ze het liedje ‘King of Kings’ aan. Vervolgens leren ze ons ook een liedje in Kinyarwanda aan, wat ons nog niet eens zo slecht afgaat. Later lopen we met de pastor (en alle kinderen) een stukje verder naar de koffieplantage en naar de kerk toe. Naast de kerk zit de school. Wanneer we bij de school aankomen, horen we van de juffrouw dat er maar een paar kinderen na de vakantie terug naar school zijn gekomen. We beseffen ons dat de ongeveer vijftig kinderen die achter ons aan liepen daar dus hadden moeten zijn. Maar het positieve is dat wij ze wel een paar Engelse woordjes hebben geleerd en dat de ochtend dus helemaal niet zo slecht besteed is 😉

Ervaring van het helpen groep 2 van Jeffry:

Wij werken bij een gezin van een weduwe die sinds de genocide met haar tweeling daar woont. Eigenlijk wel een raar idee om met z’n drieën in zo’n kleine ruimte te moeten leven. Wij hebben thuis allemaal een eigen kamer. Nadat we klaar zijn met bouwen worden we hartelijk bedankt door de dominee die ter plaatse is en ook door de vrouw voor wie we het gedaan hebben. Ik vind het superleuk dat we dit hebben kunnen doen!!!

Na het bouwen komen we aan in de kerk van Mwirute, waar we met z’n allen lunchen. Wat we eten moet inmiddels toch ook geen verrassing meer zijn toch? Daarna gaan we terug naar he gastenverblijf van de kerk in Remara. Nadat we hier wachten op nieuwe flesjes water komt pastor Jérôme ons drie kwartier later weer ophalen en leidt ons naar de kerk. Daar komen we in een zaaltje te zitten met mensen die de genocide hebben meegemaakt. Zij vertellen daar dat alle vrouwen daar overlevenden zijn en alle mannen daar daders zijn die daarvoor hun straf hebben uitgezeten. Deze slachtoffers en daders zitten door elkaar heen en gaan tegenwoordig weer met elkaar om. De slachtoffers vertellen dat ze de daders hebben vergeven. Er wordt verteld dat de Hutu’s via de radio en krant te horen kregen dat ze de Tutsi’s moesten vermoorden. Of je nou buren, vrienden, familie of een gezin was dat maakte niet uit, de Tutsi’s waren slecht. Er zit zelfs een man naast een vrouw, die haar man en kinderen heeft vermoord.

’s Avonds gaan we naar het gastgezin terug. Hier worden we weer hartelijk ontvangen. Helaas is pastor Jean-Marie nog steeds ziek, net zoals gisteren. Maar zijn vrouw en kinderen zijn erg aardig voor ons. We geven ze nog een hoop cadeaus. Ze is zo blij met de pot pepermuntjes dat ze die op haar hoofd zet en een dansje ermee doet!

Zondag 7 augustus

Na gisterenavond waarschijnlijk voor de laatste keer deze week goed gedoucht te hebben, heb ik vannacht prima geslapen. Vandaag gaan we naar een keigrote kerkdienst van de EPR (de Rwandese PKN) in het lokale voetbalstadion van Kigali. Het stadion zelf trekt eerlijk gezegd meer onze aandacht dan de keihard schreeuwende en gillende vice-presidente van de EPR. Je kan de grootte van het stadion vergelijken met het stadion van FC Dordrecht of Excelsior. De betonnen lagen met nummertjes erop, die moeten dienen als stoelen, zijn in de kleuren van de Rwandese vlag geschilderd en dat ziet er erg leuk uit. We gaan random ergens zitten, maar we worden al snel op een speciale plek gezet met buitenlandse gasten. De schreeuwende vrouw spreekt uitsluitend Kinyarwanda en roept af en toe ‘halleluja’ of ‘amen’. Wanneer dat gebeurt, gilt het hele stadion, tenminste, dat kleine deel dat gevuld is voor het podium, haar na. Na een tijdje opgepropt op het betonnen bankje te hebben gezeten, vindt de organisatie het een goed idee dat er vertalers tussen de groep in komen zitten, zodat we de dienst beter kunnen volgen. Goed idee, maar… Wij gaan een rij naar voren gaan zitten, zodat we een beetje meer ruimte zullen hebben en de vertalers niet op onze schoot hoeven te gaan zitten. Er zijn veel koren aanwezig die één voor één allemaal een liedje komen zingen, dit is helaas af een toe een beetje vals.

Op een gegeven moment komen er twee vertalers ‘naast’ ons zitten (lees: half op onze schoot). We kunnen ze niet verstaan, doordat het geluid zo hard staat en hierdoor heeft het vertalen dus niet zo veel nut. Ook hebben de vertalers een minder fijne geur bij hun adem, beter gezegd; ze ruiken naar verstopte doucheputjes. Ondertussen worden onze armen nat doordat de vertalers nogal een vochtige manier van spreken hebben. Het liefst zouden we nog een keertje douchen, maar dat kan natuurlijk niet. Links van ons staat een groepje met jongetjes die heel goed kunnen trommelen. Het is zo gaaf dat ik stiekem zelf weer een beetje zin krijg om te gaan drummen. Terwijl de vertalers steeds dichterbij komen zitten, vertellen ze dat er zes nieuwe dominees worden ingewijd. We moeten er natuurlijk wel bij vertellen dat niet alle vertalers vervelend zijn, maar die van ons toevallig wel. Na de kerkdienst eten we met zijn allen weer een typisch Rwandese maaltijd.

Na de maaltijd gaan we terug naar ISANO om onze koffers in te pakken. We gaan met drie auto’s naar Remera rijden, maar na een uur op Samuel gewacht te hebben, hebben we ons toch maar in de andere twee auto’s gepropt met alle bagage.

Eenmaal aangekomen in Remera maken we een nieuwe indeling voor de komende twee nachten in de gastgezinnen. Jirre en ik slapen bij een gastgezin met een jongen van vier jaar en een meisje van drie maanden. Wiebe en Roel hadden hier de eerste keer geslapen en de verhalen waren erg positief. Als we binnenkomen wordt al snel de TV aangezet. De daaropvolgende drie uur luisteren we gospel. Ik probeer bij een liedje met veel herhaling mee te zingen in het Kinyarwanda. Dit vindt vooral de vader van het gezin erg leuk. We eten gefrituurde banaan met kip, spinazie en rijst. Helaas is dit niet zo lekker, dus eten we niet zo veel. Onwetend van wat er ons de volgende ochtend zou worden verteld gaan we slapen. De volgende ochtend bleek namelijk dat de beste man zijn eigen kip had geslacht speciaal voor ons en dat wij er bijna niets van op hebben.

Luuk van Lieshout (m.m.v. Sifra van den Herik)

Zaterdag 6 augustus

Het is zaterdag 6 augustus. Een nieuwe dag in Rwanda begint. Vol goede moed wordt de kraan opengedraaid, maar helaas. De leidingen staan weer kurkdroog. Maar hé, daar zijn we inmiddels aan gewend dus wassen we ons met water uit de jerrycan (van drie dagen oud). Een dikke laag zonnebrand en een laag DEET later zijn we klaar om te gaan ontbijten.

Aangekomen bij het ontbijt mogen we voor de verandering meteen beginnen! Al snel staat er een lange rij voor de ‘afdeling’ geroosterd brood. En voor de liefhebbers is er scrambled egg i.p.v. omelet. Ook voor de anti-ei mensen is er volop suiker en honing in de aanbieding.

Het plan is om rond 09:00 te vertrekken richting AMU Kigali om daar net als de dag daarvoor spelletjes te spelen met de kinderen en samen te gaan koken. Maar zoals altijd loopt de planning uit, want de nieuwe watertank heeft vertraging. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten en nadat iedereen z’n flesje heeft bijgevuld kunnen we vertrekken.

Polycarp (onze vaste chauffeur en tevens goede zwemmer) heeft vandaag vrij, want zijn schoonzus heeft een keizersnee-operatie in het ziekenhuis ondergaan. Dus de grote Landrover is ingeruild voor een wat kleiner vervoersmiddel namelijk de “pik up” (ja zo stond het echt op de pick-up!) van Samuel. Het is een beetje krap, maar binnen 20 minuten zijn we op locatie. Deze blijkt tot onze verbazing in een soort villawijk te liggen, waar tevens nog volop nieuwe huizen worden gebouwd.

De AMU-vestiging in Kigali ziet er veel beter, verzorgder en groter uit dan de vestiging waar we gisteren waren. Het beschikt over een basketbalveld, een kleine speeltuin met schommel en draaimolen geschilderd in de kleuren van de Rwandese vlag en meerdere grasvelden waarop gespeeld kan worden. Ook was er hier meer parkeergelegenheid. We worden binnengeleid in het hoofdgebouw van de vestiging om daar naar een zaaltje te lopen waar plastic stoelen zijn klaargezet. Hier krijgen we van Samuel een zeer uitgebreide uitleg over waar deze AMU-vestiging voor staat en wat ze voor de kinderen betekent. 90 procent van de kinderen die hier naar toe gaan zijn hiv/aids besmet, blijkt uit het verhaal wat we te horen krijgen. In heel Rwanda ligt dit percentage op 10 tot 13 procent. AMU probeert de kinderen weer hoop te geven en te ondersteunen in het nemen van medicatie om de levensverwachting groter te maken. Deze medicatie wordt overigens gratis verstrekt door de overheid. Er wordt seksuele voorlichting gegeven en er wordt informatie verstrekt over hiv/aids aan de kinderen, maar ook aan de ouders. AMU bereikt 50.000 scholieren door een netwerk van kerken en samenwerkende scholen die de boodschap verder brengen.

Na het intro van Samuel gaan we naar buiten om nog een stukje mee te krijgen van de bijbelschool die op dat moment wordt gegeven. De Amerikaanse Erica verblijft al 10 weken in Rwanda en haar tijd zit er alweer bijna op. Veel van ons vinden dat ze het erg goed doet en we zijn ontroerd door haar verhaal. Het gaat voornamelijk over dat de kinderen heel veel waard zijn en dat ze allemaal een eigen doel hebben in het leven.

Na een redelijk mislukte poging van King of Kings (je weet wel, van de uitzwaaidienst) gaan we verder met het programma. We beginnen onze spelletjesmiddag met oud-Hollandse spelletjes die van tevoren zijn voorbereid. Met name de Chinese Muur en Stoelendans vallen goed in de smaak. Ook is er voor de grotere kinderen de mogelijkheid tot voetbal waar fanatiek een wedstrijd Nederland-Rwanda wordt gespeeld.

Het samen koken gaat trouwens niet door, reden onbekend. Na de spellen staat het eten klaar en krijgen wij als gasten als eerste te eten. Rijst is er vanzelfsprekend in overvloed, maar dit wordt ons na vijf dagen wat teveel. Wij zijn dan ook blij dat we zelf de portiegrootte mogen bepalen. De Fanta is natuurlijk ook weer van de partij en dit wordt wel dankbaar in ontvangst genomen!

Na de lunch geven we een korte demonstratie met de meegebrachte cadeautjes, zoals strandballen, Engelse boeken en spelletjes. Hierna delen we ballonnen uit volgens een nieuw bedacht systeem. Ondanks dat de kinderen het maar raar vinden dat ze in een rij moeten gaan staan, worden de ballonnen wel goed verdeeld. Na het ballonnenmoment moeten we afscheid nemen en gaan we terug naar ISANO. Hier hebben we een paar uur vrije tijd. We mogen kiezen om naar de supermarkt te gaan of lekker uit te rusten op onze kamer. De supermarkt heeft een klein assortiment, maar er staan wel goede producten, zoals Pringles, Sprite en Cola.

We worden om 17:15 weer verwacht bij de eetzaal in ISANO waar de nabespreking hebben van de dag. Ook wordt de nieuwe indeling van de gastgezinnen besproken (ds. Jerôme is erg populair, vanwege de wc-pot die in andere gastgezinnen vaak ontbreekt). Inmiddels is het 18.00 en Samuel staat voor ons klaar met zijn auto, omdat hij een verrassing voor ons in petto heeft.

Na een kwartier rijden komen we aan bij Classic Hotel Kigali. We blijken hier een luxe maaltijd te krijgen van Samuel wat een zeer welkome verrassing is voor iedereen. Het grote contrast tussen de arme laag van de bevolking met de mensen die hier aan het eten zijn is duidelijk aanwezig. Op de parkeerplaats staat een grote Range Rover HSE geparkeerd, ook staat er een Audi en een BMW om wat te noemen (en iets minder Toyota’s dan gebruikelijk). Er staat voor ons een lange tafel gereserveerd en de stemming zit er goed in. We mogen een lekker drankje uitkiezen waarna we na enige tijd ons eten krijgen geserveerd. Dit is een bord vol met patat, gesneden verse groenten en twee gegrilde geitenspiesen. Iedereen reageert er erg positief op, behalve Saskia. Gelukkig is er ook tomatensoep met broodjes wat eigenlijk veel lekkerder is!

Na de maaltijd gaat iedereen met een gevuld buikje en nieuwe energie voor de volgde dagen weer terug de auto’s in en we gaan terug naar ISANO om het bed in te duiken. Morgen (voor de lezer vandaag) zullen we een kerkdienst bezoeken in een groot stadion in Kigali.

Saskia & Roel

Vrijdag 5 augustus

Half negen. Ik zit lekker aan de ontbijttafel met verrassend witte boterhammetjes met Emma’s pindakaas. De planning voor vandaag is Mwana Ukundwa Kayonza. Het is net iets minder rijden dan twee uurtjes, ik heb er echt mega veel zin in. Na twee uurtjes gereden te hebben komen we eindelijk aan en we worden superhartelijk ontvangen door 120 jongere en oudere kinderen. Na iedereen handjes en knuffels gegeven te hebben moest ik in een kamertje gaan zitten met de rest waar we een uitleg kregen over wat Mwana Ukundwa eigenlijk is. Het is een plek waar arme kinderen één keer per week samen komen om te spelen, te lachen, te leren en ook krijgen ze een goede maaltijd. De planning was van te voren dat wij spellen met hen zouden doen. Maar ja, dit is Rwanda dus niks gaat volgens de planning en we krijgen nu spellen uitgelegd van hen. Ik zat in een groepje met de kleine kinderen. Dus we zijn lekker aan het voetballen en aan het volleyballen. Drie kwartiertjes later en we staan 130 ballonnen op te blazen. Wat een chaos! Kinderen duwen elkaar om, vechten om ballonnen, stelen elkaars ballonnen en maken elkaars ballonnen kapot. Aan de andere kant is het heel mooi om te zien hoe gelukkig ze wel niet zijn met een simpel ding als een ballon.

13:00, etenstijd! Ik hoef jullie niet te vertellen wat we te eten krijgen!? Inderdaad , rijst again… Ze zijn aan het zingen voor ons, aan het dansen en waarderen ontzettend onze komst. Heel bizar om te zien hoe blij ze zijn dat wij simpelweg aanwezig zijn. Nu is het aan ons, wij doen een poging om ook te gaan ‘optreden’. Five, six, seven, eight! Daar gaan we. Oeeeh dit is pittig awkward. Niemand doet mee en ze zitten ons aan te staren. Ik besluit om kinderen mee te trekken en mee te laten dansen. De oplossing, want iedereen pakt nu kinderen en het werkt perfect! Toch een geslaagde actie.

We worden uitgezwaaid door alle kindjes en we zijn op weg naar het Muhazimeer. We komen aan en het meer is echt mega mega groot, dit is nou wat we allemaal eventjes nodig hebben. Alleen met de groep zijn, lekker niks doen, een beetje zwemmen, gek doen met elkaar en vooral veel lachen. Luuk is een soort Robinson die met een surfplank staand naar het midden van het meer is gegaan, prachtige foto’s gemaakt. Op de terugweg zit ik met z’n twaalven in de bus en ik moet zeggen dat ik niet wist dat onze liedbundel zo breed was. We hebben vanaf het meer tot aan ISANO (ons verblijf in Kigali) alleen maar gezongen. Van K3 tot Nick & Simon, van psalmen tot Bon Jovi, van kinderliedjes tot Marco Borsato. OEEEEHH YESYES het is half elf en Inge en Emma hebben net warm gedoucht!! Nu is het mijn beurt. Ik sta heerlijk te genieten van het warme water, doe shampoo in mijn haar en jahooooor… het water is weg. Sta je dan met shampoo in je haar, zonder water, naakt in de douche. “Euhm Emma, Inge ik heb denk ik een probleempje!? Er is geen water meer…” Emma haalt als een speer een teiltje met water om mijn haar uit te spoelen en dus is het toch nog opgelost. Maar jullie snappen natuurlijk wel dat ik de volgende keer zeker als eerste ga douchen!

– Samira Vastenhout

Over iets meer dan een maand is het al zover – na ons tweede voorbereidingsweekend op 1 en 2 juli in Bergen op Zoom en de ‘uitzwaaidienst’ op 31 juli in onze kerk vertrekken we 1 augustus richting Rwanda. Ons vliegtuig vertrekt om 12:00 vanaf Schiphol en na een overstap in Istanbul komen we rond middernacht aan in Kigali, de hoofdstad van Rwanda, waar we het eerste gedeelte van de Reis zullen verblijven. De eerste dagen zullen we onder andere een bezoek brengen aan het ziekenhuis, scholen en het ‘Genocide Memorial’. Vervolgens zullen we enkele dagen doorbrengen bij Association Mwana Ukundwa (“geliefd kind”) waar we kennis zullen maken met de lokale kinderen en jongeren. Ook zullen we in Remera een bezoek brengen aan de ‘Light Groups’, waar daders en slachtoffers van de genocide samenkomen. Na ongeveer een week in Kigali geweest te zijn vertrekken we naar Butare in het zuiden van Rwanda, waar we een paar dagen meedoen aan het zomerkamp van Mwana Ukundwa. Hier zullen we ook aanwezig zullen zijn bij het feest ter ere van het 21-jarig bestaan van de stichting. In de laatste week zullen we een bezoek brengen aan onze partnergemeenten in Mwirute en Mbati. Ook brengen we een dag door aan het Kivumeer en in Akagera National Park. Vrijdag 19 augustus vertrekken we weer richting Nederland. Om 1 uur ’s nachts vliegen we vanaf Kigali om (wederom na een tussenstop) weer op Schiphol te arriveren rond 5 uur ’s middags.

Tijdens de reis zullen wij (wanneer we toegang hebben tot het internet) updates plaatsen op deze site. U kunt ons hier volgen en eventueel reacties plaatsen. Wij hebben er in ieder geval heel veel zin in!

Hoe werkt de sponsorloop?
Om zoveel mogelijk geld op te halen voor het goede doel, moet je sponsors (ouders, familie, vrienden, buren, kennissen etc.) zoeken. Zij kunnen jou per rondje of voor een vast bedrag steunen. Vul de gegevens van jouw sponsors in op het sponsorformulier.

Klik hier om het sponsorformulier te downloaden.

Op zaterdagochtend 16 april lever je uiterlijk om 10.00 uur het sponsorformulier in bij de organisatie en krijg je een stempelkaart. Om 10.15 uur doen we een gezamenlijke warming-up. Om 10.30 uur gaan we van start. Na het startsein heb je maximaal 45 minuten de tijd om zoveel mogelijk rondjes te lopen. Een rondje is ongeveer 400 meter en gaat rondom onze kerk via de Oranjestraat en Dr. Langeveldplein. Je mag lopen, wandelen, rennen, alleen of samen; wat je maar wilt, je hoeft dus niet de hele tijd te rennen. Na elke ronde krijg je een stempel op je kaart. De stempelkaart is het bewijs hoeveel rondjes je hebt gelopen.

Na afloop geven wij je jouw sponsorlijst weer terug met hierop het aantal rondjes wat je hebt gelopen. Hiermee kun je het toegezegde geld ophalen. Het bedrag dat je bij elkaar hebt gelopen, kun je tot uiterlijk 12 mei inleveren. Bij het inleveren van de stempelkaart ontvang je van ons informatie over waar en hoe je het geld kunt overmaken.